Ta forma terapii została stworzona
przez małżeństwo
Marię i Christophera Knillów i opisana w dwóch książkach:
„Świadomość ciała, kontakt i komunikacja” oraz „Dotyk i komunikacja”.
Głównym celem programu jest rozbudzanie aktywności
niepełnosprawnego dziecka, zachęcanie go do działania, podejmowania inicjatyw. Jest to możliwe dzięki poznaniu swojego ciała jako całości oraz jego poszczególnych części. Doświadczenia związane z ruchem, z dotykiem i z odkrywaniem możliwości swojego ciała dają poczucie bezpieczeństwa, sprzyjają powstawaniu odpowiedniej uwagi i koncentracji dziecka. Program ma stałą, niezmienną strukturę, składa się z kilku następujących po sobie części. Ważną rolę odgrywa muzyka, która w każdej części jest stała. Dzięki temu dziecko potrafi przewidzieć, co się za chwilę wydarzy, jakie nastąpią ćwiczenia, zadania.
Marię i Christophera Knillów i opisana w dwóch książkach:
„Świadomość ciała, kontakt i komunikacja” oraz „Dotyk i komunikacja”.
Głównym celem programu jest rozbudzanie aktywności
niepełnosprawnego dziecka, zachęcanie go do działania, podejmowania inicjatyw. Jest to możliwe dzięki poznaniu swojego ciała jako całości oraz jego poszczególnych części. Doświadczenia związane z ruchem, z dotykiem i z odkrywaniem możliwości swojego ciała dają poczucie bezpieczeństwa, sprzyjają powstawaniu odpowiedniej uwagi i koncentracji dziecka. Program ma stałą, niezmienną strukturę, składa się z kilku następujących po sobie części. Ważną rolę odgrywa muzyka, która w każdej części jest stała. Dzięki temu dziecko potrafi przewidzieć, co się za chwilę wydarzy, jakie nastąpią ćwiczenia, zadania.
Problemy, zaburzenia:
Metoda powstała z myślą o dzieciach
niepełnosprawnych intelektualnie, fizycznie (np. z mózgowym porażeniem
dziecięcym), również dla dzieci niewidomych i takich, z którymi trudno jest
nawiązać kontakt, w tym autystycznymi. Metoda ta powstała dla dzieci głębiej
zaburzonych, ze znaczącymi problemami w komunikacji. Z powodzeniem można go
również stosować u zdrowych małych dzieci.
Jak przebiega terapia:
Składa się z czterech programów i
programu wprowadzającego:
• Program wprowadzający obejmuje m.in.
takie aktywności, jak:
kołysanie, wymachiwanie rękoma, pocieranie dłoni, głaskanie głowy, brzucha.
kołysanie, wymachiwanie rękoma, pocieranie dłoni, głaskanie głowy, brzucha.
• Program 1, przykłady ćwiczeń:
zginanie i rozprostowywanie rąk, zaciskanie
i otwieranie dłoni, głaskanie policzków, brzucha, przewracanie się, relaksacja.
i otwieranie dłoni, głaskanie policzków, brzucha, przewracanie się, relaksacja.
• Program 2, przykłady ćwiczeń:
kołysanie się, głaskanie palców u nogi,
poruszanie nimi, obracanie się z pleców na brzuch i odwrotnie.
poruszanie nimi, obracanie się z pleców na brzuch i odwrotnie.
• Program 3, przykłady ćwiczeń:
czołganie się, klęczenie, upadanie,
odpychanie, raczkowanie.
odpychanie, raczkowanie.
• Program 4, przykłady ćwiczeń: leżenie
na brzuchu i mruganie oczyma,
poruszanie nogami (jazda na rowerze), podnoszenie jednocześnie jednej ręki i jednej nogi, spacerowanie wolno, szybko itd.
poruszanie nogami (jazda na rowerze), podnoszenie jednocześnie jednej ręki i jednej nogi, spacerowanie wolno, szybko itd.
Częstotliwość terapii uzależniona jest od indywidualnych
potrzeb dziecka, może odbywać się codziennie,
również w domu. Powinna odbywać się w miarę możliwości
w tym samym miejscu i o tej samej porze dnia.
potrzeb dziecka, może odbywać się codziennie,
również w domu. Powinna odbywać się w miarę możliwości
w tym samym miejscu i o tej samej porze dnia.
Źródło:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz