Metoda Ruchu Rozwijającego W. Sherborne.

Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne

Charakterystyka:

Metoda została opracowana przez brytyjską nauczycielkę i fizjoterapeutkę Weronikę Sherborne w latach 60. XX wieku. Opiera się na ruchu jako głównym czynniku wspierającym rozwój psychoruchowy i społeczny dziecka. Wpływa on na kształtowanie się świadomości własnego ciała, przestrzeni, na umiejętność odnalezienia się w niej. Pozwala również nawiązywać kontakt z innymi osobami poprzez zbudowanie zaufania i odpowiednich więzi. Dziecko, czując się pewnie, nie tylko rozwija się motorycznie, ale dąży do dalszej eksploracji otoczenia, jest bardziej samodzielne, aktywne i twórcze.

W. Sherborne wymienia cztery rodzaje ruchu:

• Ruch pozwalający poznać własne ciało, zwłaszcza stopy, kolana, nogi biodra. Ich kontrola daje poczucie stabilności, utrzymania równowagi, to zaś ma przełożenie na wyodrębnienie siebie z otaczającego nas świata, na wykształcenie się własnego „ja”.

• Ruch, którego celem jest nawiązanie kontaktu z drugą osobą. Podczas zabawy z drugim człowiekiem tworzą się następujące relacje: – relacja „z” – dziecko jest bierne a dorosły aktywny, opiekuńczy wobec dziecka, co buduje wzajemne zaufanie. Następnie dokonuje się zamiana ról, – relacja „przeciwko” – opiera się na uświadomieniu dziecku i dorosłemu ich własnej siły podczas współdziałania, bez elementów agresji. Przekłada się to na poznanie i kontrolowanie swojej siły a w przyszłości na panowanie nad emocjami, – relacja „razem” – dziecko i dorosły są partnerami jednakowo zaangażowanymi w ćwiczenie, co daje harmonię i równowagę.

 • Ruch, który prowadzi do współdziałania w grupie, nie jest to już relacja jeden na jeden, odnosi się do umiejętności współpracy w grupie.

• Ruch kreatywny – spontaniczny ruch uczestników zajęć mający wyrazić własne „ja”.

Problemy, zaburzenia:

Metoda ta jest formą zabawy stosowaną głównie z młodszymi dziećmi, chociaż nie ma ograniczeń wiekowych. Opiera się na „baraszkowaniu” jako naturalnej zabawie dziecka, którą realizuje w bliskim kontakcie z dorosłym. Może być z powodzeniem stosowana również jako terapia wspomagająca dla dzieci z zespołem Aspergera. Często zachęca się, aby brali w niej udział rodzice dziecka. 
Wspólne „baraszkowanie” sprzyja bowiem nawiązaniu głębszej relacji, wzmocnieniu więzi i wzajemnego zaufania. Jest to ważne nie tylko z punktu widzenia terapii dziecka, które uczy się tak ważnego dla niego współdziałania, brania odpowiedzialności za siebie i za rodzica. Jest to również ważne dla rodzica, który zaczyna dostrzegać we własnym dziecku partnera, któremu musi zaufać, na którym można polegać. Jest to niezwykle przyjemna forma bliskości z własnym dzieckiem, która uczy poszanowania siebie nawzajem, wyzwala radość i pozwala się nią dzielić z innymi.

Jak przebiega terapia:

Zajęcia odbywają się zazwyczaj raz w tygodniu, zgodnie z wymienionymi przez Sherborne rodzajami ruchu. Dwa pierwsze to praca w parach, dwa pozostałe to zabawa trzech lub większej liczby osób w zależności od rodzaju ćwiczenia.

Źródło:

Dziecko z niepełnosprawnością