Jak uzyskać diagnozę ?

Może zdarzyć się,że zaniepokoi nas stan zdrowia lub rozwoju naszego dziecka.

W pierwszej kolejności należy wykluczyć problemy zdrowotne, 

w drugiej zaś zaburzenia rozwojowe.

Na początek warto porozmawiać z lekarzem pediatrą,poinformować go o tym,

co nas niepokoi w zachowaniu czy stanie zdrowia dziecka.

To lekarz powinien skierować dziecko na badania specjalistyczne.

Dodatkowo można poprosić o opinię wychowawcy

/pedagoga szkolnego/psychologa szkolnego - o tym,jak 

dziecko funkcjonuje w szkole /przerwy,lekcje/.

Aby skorzystać z pomocy Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej 

nie potrzeba żadnego skierowania od lekarza, ponieważ są

częścią publicznego systemu oświaty.

Gdzie diagnozować zaburzenia rozwojowe?

 Tak naprawdę to my jako rodzice jako pierwsi dostrzegamy

niepokojące objawy u naszego dziecka. Po zaobserwowaniu u dziecka 

pierwszych niepokojących objawów (m.in. brak reakcji na imię, 

trudności z nawiązywaniem relacji, wolniejszy rozwój 

lub utrata już nabytych umiejętności) najczęściej zgłaszają 

je lekarzowi pierwszego kontaktu, aczkolwiek z uwagi na różnorodność przebiegu 

oraz zróżnicowanie poszczególnych systemów opieki medycznej w Polsce, 

pacjenci trafiają do lekarzy specjalistów różnych dziedzin.  

Mogą oni przeprowadzić badania przesiewowe w kierunku autyzmu 

oraz/lub skierować dziecko do specjalistycznej poradni.

Diagnozowanie zaburzeń spektrum autyzmu (ASD), może być trudne, 

ponieważ nie ma jednoznacznych medycznych testów, takich jak badanie krwi 

czy moczu, które pomogłyby zdiagnozować te zaburzenia. Aby postawić diagnozę 

 specjaliści obserwują zachowanie dziecka i jego rozwój.

ASD może czasem być wykryte w wieku 18 miesięcy lub nawet w młodszym. 

Diagnozę wykonaną w wieku 2 lat przez doświadczonego specjalistę można uznać

 za bardzo wiarygodną. Jednak diagnoza wielu dzieci przeciąga się 

i otrzymują ją, gdy są znacznie starsze.

Lekarz pierwszego kontaktu lub specjalista, do którego udajemy się, 

podejrzewając spektrum autyzmu, może skierować dziecko

 do Poradni dla Osób z Autyzmem Dziecięcym. 

W takiej Poradni prowadzone jest szczegółowe badanie psychiatryczne dziecka. 

W zależności od sytuacji (wiek dziecka, sposób funkcjonowania itd.) 

składa się ono z kilku elementów:  

• wywiadu z rodzicami, 
• wywiadu z dzieckiem oraz
•  informacji uzyskanych z placówki do której uczęszcza dziecko. 

Lekarz prowadzący diagnozę może skorzystać także z danych uzyskanych 

z wystandaryzowanych kwestionariuszy i ustrukturyzowanych wywiadów diagnostycznych, 

badania pediatrycznego oraz neurologicznego dziecka, 

a także (jeśli to konieczne) innych badań dodatkowych.

 Rozpoznanie ASD /spektrum zaburzeń autystycznych/ ma dwa etapy:

I etap -  badanie rozwoju dziecka
Zwykle wykonuje się krótki test, by sprawdzić, czy dziecko opanowało 

podstawowe umiejętności kiedy powinno czy też ma w tym zakresie opóźnienia. 

Podczas tego badania lekarz może zadać rodzicom kilka pytań podczas rozmowy 

lub bawić się z dzieckiem podczas badania, aby sprawdzić, jak się uczy, 

mówi, zachowuje czy też porusza. Opóźnienie w każdym z tych obszarów

 może być oznaką występujących zaburzeń. Wszystkie dzieci powinny być 

badane pod kątem opóźnienia rozwoju i niepełnosprawności 

podczas regularnych wizyt u lekarza w wieku odpowiednio:

• 9 miesięcy
• 18 miesięcy
• 24 lub 30 miesięcy.

Lekarz pierwszego kontaktu lub specjalista, do którego udajemy się, podejrzewając spektrum autyzmu, może skierować dziecko do Poradni dla Osób z Autyzmem Dziecięcym. W takiej Poradni prowadzone jest szczegółowe badanie psychiatryczne dziecka. W zależności od sytuacji (wiek dziecka, sposób funkcjonowania etc.) składa się ono z kilku elementów:  wywiadu z rodzicami, wywiadu z dzieckiem oraz informacji uzyskanych z placówki do której uczęszcza dziecko. Lekarz prowadzący diagnozę może skorzystać także z danych uzyskanych z wystandaryzowanych kwestionariuszy i ustrukturyzowanych wywiadów diagnostycznych, badania pediatrycznego oraz neurologicznego dziecka, a także (jeśli to konieczne) innych badań dodatkowych.

 II etap - kompleksowa diagnostyka

przegląd ten obejmuje zachowanie dziecka i jego rozwoju oraz wywiad z rodzicami. 

Może on również obejmować badania genetyczne, neurologiczne, a także inne badania medyczne.

W niektórych przypadkach, lekarz podstawowej opieki zdrowotnej może skierować 

dziecko i rodzinę do specjalisty celem dalszej oceny i diagnostyki. 

Specjaliści, którzy dokonują dokładnej oceny dziecka to:

• pediatrzy rozwojowi (lekarze, którzy mają specjalne szkolenie w dziedzinie rozwoju dziecka)
• neurolodzy (lekarzy, którzy skupiają się na pracy mózgu i nerwów)
• psychologowie dziecięcy lub psychiatrzy (lekarze, którzy dysponują wiedzą o ludzkim umyśle)

Istnieją także inne zespoły chorobowe, których objawy są łudząco podobne do autyzmu. I należy również to wykluczyć podczas odpowiednich badań.

Na podstawie doświadczeń rodziców najlepiej wykonać jest następujące badania:

• komplet badań krwi i moczu, przy czym również wskazane jest wykonanie badań w kierunku toksoplazmozy i cytomegalii
• badania słuchu – w celu wykluczenia problemów ze słuchem
• badania laryngologiczne – w celu wykluczenia problemów z aparatem mowy i słuchu
• badania okulistyczne, w tym badania dna oka
• badania neurologiczne, by wykluczyć inne zaburzenia.

Rodzice często wykonują również badania genetyczne oraz metaboliczne, by wykluczyć inne zaburzenia czy choroby, których objawy podobne są do autyzmu. 

DIAGNOZA

 Kiedy podejrzenia odnośnie zdrowia lub rozwoju dziecka 

zostaną potwierdzone przez specjalistów, rodzice mogą odczuwać ból, szok, złość. 

To normalne. Dlatego od razu po diagnozie warto poszukać innych osób,

 które mają dzieci z tym samym problemem zdrowotnym. 

W Polsce działa wiele stowarzyszeń i fundacji, 

a większość z nich została założona przez rodziny. 

Ich adresy można znaleźć w internecie lub w Ośrodku Pomocy Społecznej. 

Być może w najbliższej okolicy organizowane są spotkania dla rodziców, 

na których można dowiedzieć się nie tylko jak postępować z dzieckiem, 

do której szkoły je posłać, ale również otrzymać wsparcie psychologiczne.
Warto wiedzieć, że poza psychologiem szkolnym lub psychologiem z poradni psychologiczno-pedagogicznej rodzic może też otrzymać wsparcie w trudnej dla siebie sytuacji ze strony psychologa w Ośrodku Pomocy Społecznej. Ośrodek taki może też w razie potrzeby przyznać jednorazowy zasiłek, jeśli dziecko wymaga pomocy, która przekracza możliwości finansowe rodziny.

źródło:  

Wszystko jasne,

Poradnik Autystyczny

Fundacja JIM

Bajkoterapia.

   Bajki terapeutyczne 

dla dzieci są próbą podjęcia walki z problemami, które dotykają najmłodsze pokolenie. Największą zaletą bajek terapeutycznych jest możliwość tworzenia historii połączonych z baśnią, dostosowanych indywidualnie do każdego dziecka i problemu, z jakim się ono boryka. Istnieją także bajki terapeutyczne dla dorosłych pomagające lepiej poznać samych siebie i nauczyć się łatwiej nazywać własne emocje. 

Dlaczego właśnie bajki?

Towarzyszą nam już od najmłodszych lat, jesteśmy z nimi dobrze zaznajomieni. Od zawsze wierzymy w ich zakończenia i często wyciągamy z nich wnioski. Jeśli dzięki bajce terapeutycznej dziecko dowie się, że nie tylko ono ma różnego rodzaju problemy, jak np. nieśmiałość bądź lęk przed pająkami, będzie mu łatwiej je zaakceptować. Gdy uwierzy w szczęśliwe rozwiązanie kłopotów bohatera bajki terapeutycznej, w której przedstawiono historię bardzo podobną do tej przez niego przeżywaną, pojawi się w nim nadzieja, że i własne lęki może przezwyciężyć.

 Główne cele bajkoterapii:

•  bajka dostarcza nowej wiedzy o świecie i o innych ludziach – pomaga zrozumieć ich postawy i zachowania,
•    pomoc w zrozumieniu siebie i świata –  bajka wprowadza porządek i ład, pokazuje normy i reguły nim rządzące; poprzez uporządkowany i przewidywalny obraz świata buduje się poczucie bezpieczeństwa,
•     uczenie przestrzegania zakazów i bycia dobrym – w bajkach świat jest sprawiedliwy i rządzony według jednoznacznych reguł , szlachetność jest nagradzana,
•      pomoc w rozwiązywaniu osobistych, trudnych problemów i sytuacji,§  odreagowywanie napięć,
•    leczenie niepożądanych stanów psychicznych, takich jak lęk, poczucie mniejszej wartości, osamotnienie, nuda, apatia,
•     doraźna pomoc w radzeniu sobie z emocjami powstałymi na skutek niepomyślnych zdarzeń,
•      uwrażliwienie na przeżycia estetyczne,
•      pomoc w zaakceptowaniu swoich mocnych i słabych stron,
•      rozwijanie wyobraźni,
•      relaks, odprężenie, zabawa,
•     diagnozowanie poprzez wybór ulubionego bohatera dociera się do nieuświadomionych problemów dziecka.

Schemat bajki terapeutycznej został opracowany przez Martę Molicką. Zawiera on 4 podstawowe elementy :

1.          Główny temat (sytuacja wywołująca lęk, lub zachowanie, które należy zmienić);
2.      Główny bohater (dziecko, zwierzątko lub zabawka, z którą czytelnik identyfikuje się);
3.    Inne wprowadzone postacie (pomagają nazwać uczucia, uczą reakcji na trudne sytuacje, radzą jak rozwiązać problem);
4.       Tło opowiadania (miejsce znane dziecku, najczęściej przedstawione w sposób ciepły, bajkowy).

Bajki w bajkoterapii możemy podzielić na :

Bajka relaksacyjna – bajka ta odpowiednio dobrana i opowiedziana albo przeczytana może doskonale wyciszyć, choćby przed snem, po dniu pełnym wrażeń. W bajkach relaksacyjnych miejsce akcji zawsze jest bezpieczne, przyjazne i spokojne, dzięki czemu dziecko uwalnia się od stresów i odpręża. Bohater bajki doświadcza wszystkimi zmysłami : węch (zapach kwiatów w ogrodzie), dotyk (promień słońca na twarzy, wiatr we włosach), słuch (szum drzew i krzewów, śpiew ptaków), smaku (smak świeżych truskawek). 

Bajka psychoterapeutyczna – jej zadaniem jest obniżenie lęku, dowartościowanie, wskazanie sposobów radzenia sobie z negatywnymi emocjami. Po wysłuchaniu bajki dziecko albo ją przyjmie, albo odrzuci. Jeżeli treść bajki budzi żywe zainteresowanie dziecka, to znak, że silnie utożsamia się z bohaterem. Redukcja lęku następuje poprzez kontakt z podobnym problemem oraz odnalezienie sposobu rozwiązania go. Emocje zostają nazwane, a lęk stopniowo oswojony. 

Bajka psychoedukacyjna – ma na celu poszerzenie repertuaru zachowań dziecka, poprzez poznanie bohatera bajki, który ma podobny problem. Bajki psychoedukacyjne powinny opowiadać o emocjach, o rozpoznawaniu ich i nazywaniu. Bajki te wspierają proces wychowania poprzez wskazanie innych możliwości zachowania, czy nauczenie właściwego zachowania. 

Źródło:

Bajki terapeutyczne dla dzieci i dorosłych

Wskazówki do pracy z uczniem ze spektrum autyzmu.

Uczniowi ze spektrum autyzmu /autyzm,zespól Aspergera/ należy zapewnić:

• stałość i przewidywalność
  • wprowadź plan dnia /plan aktywności - jeśli dziecko tego potrzebuje - tj.co robimy w ciągu dnia
  • zaplanuj swoją pracę, zapoznaj ucznia z konkretnym planem, aby mógł wiedzieć i oswoić się z tym, co go czeka; unikaj niespodzianek, nagłych zmian, zamieszania, np. nigdy nie doprowadzaj do takiej sytuacji, że nagle zdecydowałaś/- eś, iż zabierasz klasę poza teren szkoły. To wyjście musi być zaplanowane dzień wcześniej, aby uczeń z autyzmem mógł się oswoić z tym, że dzisiejsza lekcja przyrody będzie wyglądać nieco inaczej niż zwykle. Jeżeli nie jesteś w stanie zaplanować takiego wyjścia wcześniej, to przynajmniej tuż przed wyjściem ze szkoły wyjaśnij uczniowi, gdzie się wybieracie, dlaczego i co będzie się dziać w trakcie tego spaceru.To szalenie ważne, ponieważ dziecko ze spektrum autyzmu nie lubi i nie toleruje zmian, źle się czuje w nowych warunkach.
  • pomoc w orientacji w przestrzeni szkolnej: np.: oznaczenia pomieszczeń w sposób zrozumiały dla ucznia, sporządzenie planu szkoły,
  • uprzedź dziecko o zmianach np. o zastępstwie, skróceniu lekcji, czy wizytacji,
  • określ czas trwania aktywności np. poprzez określenie ilości zadań, czy poprzez sygnał dźwiękowy,
  • przygotuj dodatkowe zadania lub inne zajęcie w sytuacji, gdy autystyczny uczeń skończy pracę wcześniej niż jego koledzy z klasy;

• komfort sensoryczny
  • zapewnij mu odpowiednie miejsce w klasie (np. z daleka od okna, tak by jak najłatwiej było mu skupić uwagę na nauczycielu),
  • usuwaj lub ograniczaj z otoczenia elementy rozpraszające uwagę: hałas na korytarzu, szmer w klasie, włączony komputer, lampy jarzeniówki, kolorową, fruwającą dekorację, drażniące zapachy. Uczeń dotknięty autyzmem powinien pracować w pomieszczeniu, w którym jest jak najmniej bodźców zmysłowych.

• wizualny kanał przekazu informacji
  • plany w postaci wizualnej zrozumiałej dla danego dziecka (pokazane poprzez np.: konkretne przedmioty oznaczające dane aktywności, poprzez zdjęcia, obrazki, piktogramy lub etykiety z napisami),
  • przygotowywanie zdjęć, diagramów, wykresów, tabel, doświadczeń, które by jak najpełniej ilustrowały i porządkowały informacje zawarte w tekście podręcznikowym,
  • wspieranie poleceń ustnych przedstawieniem ich w sposób wizualny/wzrokowy, zależnie od poziomu rozumienia ucznia np.  poprzez zapisanie polecenia na kartce, pokazanie piktogramu, czy zdjęcia;

• kontrolowany sposób mówienia
  • zwróć uwagę, czy polecenie kierowane do całej klasy zostało odebrane przez ucznia z autyzmem i jeśli to potrzebne skierowanie go również indywidualnie do niego,
  • przekazuj najistotniejsze informacje  – „nie zalewaj potokiem słów”,
  • rób przerwy między zdaniami, tak by dziecko miało czas na przetworzenie informacji; po zadaniu pytania, polecenia danie czasu dziecku na zareagowanie,
  • zwracaj się do niego prostym językiem (Aspergeryjski); jeśli chcesz użyć przenośni, metafory, przysłowia czy zwrotu typu: „zamurowało go ze strachu”, „pęknie mi chyba głowa od tego hałasu” czy „chyba odpadną mi uszy od tego mrozu”, to dokładnie objaśnij, o co chodzi. Dla takich dzieci zdarzenia, sytuacje czy sformułowania brzmiące fantastycznie, nierealnie są czymś zupełnie nieodgadnionym, nie do zrozumienia. Są realistami, liczy się dla nich „tu i teraz”, liczą się fakty.
  • formułowanie poleceń wprost (unikanie pytania dziecko o zgodę, gdy tak naprawdę musi wykonać zadanie, czy polecenie),
  • zadawanie pytań „zamkniętych” i z podanymi możliwościami do wyboru np.: zamiast: „Co chcesz teraz robić?” to: „Chcesz teraz czytać, czy pisać?”,
  • uważanie na głośność mówienia, zwłaszcza przy dzieciach z nadwrażliwością słuchową;

• wspieranie w samodzielnej pracy
  • przedstaw zadania w sposób jak najbardziej jasny dla dziecka, podziel go na mniejsze etapy,
  • czasem zmniejsz trudność zadania lub skróć zadanie
  • można również przedstawić dziecku lub zrobić razem z nim plan wykonania zadania,
  • jasno określić, kiedy jest koniec zadania; 
  
  
• wzmacnianie motywacji w procesie uczenia się i poczucia własnej wartości:
  • wykorzystuj zainteresowania dziecka i ulubione formy pracy w uczeniu go nowych umiejętności (np.: fascynacji układem słonecznym do uczenia pojęć „mniejszy”- „większy”),
  • opracowanie systemu nagród zwłaszcza przy zadaniach trudniejszych lub mało interesujących dla dziecka; oceny nie zawsze są motywujące dla dziecka z autyzmem,
  • stwarzanie sytuacji, w których dziecko miałoby poczcie sukcesu,
  • wykorzystanie specjalnych umiejętności dziecka i zainteresowań do podniesienia jego statusu w klasie,
  • pozwolenie uczniowi na stosowanie własnych metod do rozwiązywania zadań (poproszenie go o ich pokazanie lub wytłumaczenie);
  • przy każdej sposobności i okazji wzmacniaj u niego pozytywne myślenie o sobie, podnosi jego samoocenę, ponieważ często może wpadać z jednego stanu emocjonalnego w drugi, być bardziej labilne emocjonalnie, mieć skłonności depresyjne. Podchodź do niego po prostu po ludzku mając świadomość, że ma trudności praktycznie w każdej sferze.

• wspieranie ucznia w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji z rówieśnikami – uczeń z autyzmem może mieć duże trudności z rozpoczęciem rozmowy, z zawiązaniem przyjaźni,warto wesprzeć go w działaniach, jeśli wyraża chęć uczestniczenia w życiu klasy. Być może ważne będzie „poinstruowanie” pozostałych uczniów, jak mogą reagować na różne zachowania swojego autystycznego kolegi.

Istotna jest współpraca z rodzicami dziecka. Dobra wymiana informacji pomiędzy rodzicem i nauczycielem jest ważnym elementem w procesie terapii
 i edukacji dziecka z autyzmem.

źródło: Fundacja Synapsis, autyzm w szkole

Dziecko ze spektrum autyzmu w szkole masowej.

Terapia zabawą.

Arteterapia.

Artterapia – terapia przez sztukę

Charakterystyka:

Polski odpowiednik artterapii to terapia przez sztukę. Może przybierać różne nazwy w zależności od rodzaju sztuki, np. muzykoterapia, psychodrama, biblioterapia, choreoterapia. Każda z tych form może spełniać różnorodne funkcje w zależności od osób w niej uczestniczących. Może być zatem sposobem wyrażania samego siebie, poszukiwania i realizowania własnych marzeń, odkrywania swojego talentu i być może przyszłego zawodu. Niezależnie od rodzaju sztuki najważniejszą funkcją artterapii jest możliwość wyrażenia siebie poprzez wykorzystanie różnych środków artystycznych. Jest zatem formą komunikacji pozawerbalnej, wywołującej pozytywne emocje, rozładowującej nadmiar energii, uczącej kontaktu i współpracy z drugim człowiekiem. Taniec powoduje rozluźnienie mięśni, odprężenie, pozwala wyładować wszystkie negatywne emocje. Tworzenie wspólnego dzieła plastycznego uczyć będzie dialogu z drugim człowiekiem, przyniesie uczucie sukcesu i wzrost własnej wartości.

Szczególną formą artterapii jest muzykoterapia.

Poprzez wspólne muzykowanie dziecko nabywa umiejętności społecznych (integracja w grupie), uczy się czekania na swoją kolej, respektowania ustalonych norm. Zajęcia mają również na celu rozładowanie niepożądanych emocji, wyciszenie, zwiększenie poczucia bezpieczeństwa, obniżenie poziomu lęku. Mogą przynieść poprawę koordynacji, zmniejszenie nadruchliwości poprzez odpowiednią stymulację przedsionkową, podniesienie samooceny, wzmacnianie wiary we własne możliwości. Oprócz aspektu psychoterapeutycznego muzyka może przyspieszać przemianę materii, wpływać na szybkość pulsu, regulować oddychanie, zmieniać szybkość krążenia krwi itd. Od pewnego czasu wykorzystuje się dobroczynny wpływ muzyki, zwłaszcza klasycznej, na oddziałach, neonatologicznych, geriatrycznych.

Problemy, zaburzenia:

Artterapia w znaczeniu psychologiczno-pedagogicznym może być formą wspomagającą w terapii osób z zaburzeniami emocjonalnymi, osób niepełnosprawnych intelektualnie, zagubionych i nieśmiałych lub tych, które nie umieją odnaleźć się w społeczeństwie.

Jak przebiega terapia:

Zazwyczaj zajęcia odbywają się 1-2 razy w tygodniu. W zależności od rodzaju sztuki, będą miały różny przebieg. Muzykoterapia zawierać w sobie będzie zarówno element biernego słuchania muzyki, grania na instrumentach, jak również wspólne tworzenie „dzieła” muzycznego. W bajkoterapii natomiast punktem wyjścia będzie słuchanie bajki, tworzenie do niej ilustracji, przebieranie się za postaci w niej występujące, wyciąganie morałów itp.

Źródło:

Dziecko z niepełnosprawnością

Hipoterapia.

Charakterystyka:

Jest to forma rehabilitacji wieloprofilowej, 
do której wykorzystuje się konia. 

Najczęściej kojarzona jest z rehabilitacją ruchową, 
dzięki niezwykłej właściwości – wzorzec ruchowy dziecka,
 które siedzi na koniu jest taki sam, jak ruch konia podczas stępu. 
Dzięki temu dziecko może swobodnie wykonywać ruchy pochylenia 
do przodu,tyłu, lekki ruch rotacyjny całego ciała. 
Poprawia się napięcie mięśniowe, 
odpowiednie utrzymanie sylwetki, głowy, ustawienie miednicy itp. 
Poprawia się sprawność motoryczna, równowaga, 
koordynacja wzrokowo-ruchowa, zmniejsza się 
niepewność grawitacyjna. Jednak hipoterapia nie ogranicza się 
jedynie do rehabilitacji ruchowej. 
Jest terapią uzupełniającą i wspomagającą 
główne metody terapeutyczne.

Problemy, zaburzenia:

Hipoterapia skierowana jest do dzieci i dorosłych:  

• z zaburzeniami motorycznymi, 
w tym z mózgowym porażeniem dziecięcym,               

z nieprawidłowym wzorcem chodu, zaburzeniami równowagi, 
nieprawidłowym schematem własnego ciała, 
problemami w orientacji przestrzennej,

• z nadwrażliwością dotykową i słabszą propriocepcją
 (nieprawidłowym odbiorem bodźców płynących
 ze stawów, mięśni, kości),

• nadpobudliwych, mających problemy z koncentracją i uwagą,

• z zaburzeniami emocjonalnymi, z wybuchami złości, agresji,

• nieśmiałych, wycofanych, mających kłopoty z samodzielnością. 

Przeciwwskazania:

Przeciwwskazaniem jest padaczka (występujące napady), 

niektóre wady wzroku, skrzywienia kręgosłupa, alergia na sierść.

Jak przebiega terapia:

Początkowym etapem terapii jest poznanie konia, głaskanie go, 
przytulanie, wchodzenie na niego, szczotkowanie, mycie, 
karmienie (np. marchewką). Następnie dziecko 
siedzi/leży na koniu, terapeuta w zależności 
od stanu fizycznego dziecka 
siedzi razem z nim na koniu lub idzie obok niego. 

Oprócz tego, że wykorzystuje się stęp, marsz, kłus konia, 
terapeuta daje dzieckudo wykonania zadania motoryczne 
(np. wrzucanie piłek do kosza), 
zadania logopedyczne (np. wyrazy dźwiękonaśladowcze „iha-ha”) 
czy też poznawcze (np. poznanie i wymienienie elementów 
uprzęży konia).
Zajęcia odbywają się zazwyczaj 
raz w tygodniu (30 minut).

Hipoterapia oprócz poprawy zdolności motorycznych dziecka 
przynosi zatem takie efekty, jak wyciszenie, 
wzrost koncentracji, uwagi, empatii.
 Uczy samodzielności, odwagi, wpływa na rozwój mowy, 
wzrost funkcji poznawczych.
 Dzięki bezpośredniemu kontaktowi z koniem zmniejsza się 
nadwrażliwość dotykowa, węchowa,
 dziecko otrzymuje większą ilość 
bodźców płynących z czucia głębokiego.

Źródło:

Dziecko z niepełnosprawnością

Terapia logopedyczna.Kiedy do logopedy?

Terapia logopedyczna jest pojęciem szerszym od używanego powszechnie określenia 

„korekta logopedyczna” czy „reedukacja mowy”, bowiem obejmuje swoim zasięgiem całość specyficznych, zamierzonych oddziaływań ukierunkowanych na usunięcie 

wszelkich zakłóceń procesu porozumiewania, tj. od prostych wad wymowy 

do niemożności mówienia włącznie. Oddziaływania te mają na celu:

• usuwanie zaburzeń mowy,
• przywracanie mowy w przypadku jej utraty,
• nauczanie mowy, która się nie wykształciła,
• wyrównywanie opóźnień rozwoju mowy,
• wypracowanie odpowiedniego poziomu sprawności językowej, 
•  likwidację przyczyn i skutków pierwotnych oraz skutków wtórnych, do których zalicza się zarówno psychologiczne, jak i pedagogiczne konsekwencje zaburzeń mowy. 

Metoda A.Tomatisa - trening uwagi słuchowej.

Charakterystyka:

Metoda została stworzona przez francuskiego otolaryngologa Alfreda Tomatisa. 
Podstawą takich zdolności, jak posługiwanie się mową, czytanie,
pisanie jest umiejętność słuchania. Tomatis na podstawie swoich badań 
wyraźnie rozdziela słyszenie od słuchania. Słyszenie jest zależne 
od stanu narządu słuchu, słuchanie natomiast potrzebuje zaangażowania, 
aktywności w odbiorze bodźców dźwiękowych istotnych dla nas 
w danym momencie i odrzucania tych mniej istotnych. 
Dopiero połączenie tych dwóch procesów przynosi dobre efekty 
w postaci na przykład płynnego czytania,
 rozumienia czytanego tekstu, prawidłowej wymowy. 
Wtórnie wpływa również na koncentrację podczas nauki.

Problemy, zaburzenia:

Metoda Tomatisa skierowana jest do osób z:

 opóźnieniem mowy, jąkających się, dysleksją,

 trudnościami szkolnymi, zaburzeniami równowagi,
 ze spektrum autyzmu,centralnymi zaburzeniami słuchu

Może być również terapią wspierającą dla osób żyjących w stresie, 

depresji, ale i dla uczących się języków obcych. 

 Można zauważyć kilka objawów zaburzeń uwagi słuchowej, 
występujących w następujących grupach: 

• słuchanie receptywne (m.in. zaburzenia koncentracji, 
nadwrażliwość na dźwięki, mylenie słów, które brzmią podobnie, 
krótki czas uwagi, konieczność częstego powtarzania poleceń,
 trudności w rozumieniu i wykonywaniu dłuższych poleceń) 

• słuchanie ekspresywne (m.in. zaburzenia w płynności mowy, 
mylenie liter, problemy ze zrozumieniem czytanego tekstu, 
z głoskowaniem, z czytaniem na głos).

• sprawność motoryczna (m.in. problemy z orientacją w przestrzeni, 
z nazywaniem i wskazywaniem kierunków, brak poczucia rytmu, 
umiejętności na przykład podskakiwania, poruszania się w odpowiednim rytmie, 
mylenie stron ciała, nadruchliwość, kłopoty z planowaniem, 
również własnego czasu, niezgrabność ruchowa) 

• poziom energii i postawy społeczne (m.in. objawy depresyjne, duża męczliwość, niechęć do wstawania z łóżka, brak mobilizacji, aspiracji do działania, 
niska samoocena, drażliwość, nieśmiałość).

W Polsce opracowano własną terminologię i przekształcono materiały, 
metoda przyjęła nazwę stymulacja audio-psycho-lingwistyczna
 (Instytut Fizjologii i Patologii Słuchu w Warszawie).

Jak przebiega terapia:

Terapia poprzedzona jest wywiadem z pacjentem, jego rodzicami, 

badaniem audiometrii tonalnej, dodatkowo ustala się lateralizację. 
Po każdym etapie i przed rozpoczęciem następnego wykonuje się 
test uwagi i lateralizacji słuchowej. 
Pierwszy etap obejmuje zazwyczaj około 30 godzin i trwa 15 dni. 
Polega na słuchaniu dźwięków o odpowiedniej częstotliwości poprzez 
urządzenie zwane „elektronicznym uchem” (model ucha człowieka). 
Najczęściej jest to przefiltrowana muzyka Mozarta lub chorały gregoriańskie.
 Dziecko (pacjent) jest w stanie podobnym do tego z życia płodowego, 
słyszy również przefiltrowany głos matki. 
Po 1-2-miesięcznej przerwie następuje etap drugi, 
czyli praca z mikrofonem i słuchanie własnego, 
odpowiednio przerobionego głosu.

Badania wykazują znaczący wpływ treningu na wzrost umiejętności językowych, 

poprawę uwagi słuchowej, rozumienia czytanego i usłyszanego tekstu. 
Następuje zwiększenie możliwości zapamiętywania, 
wzrost szeroko rozumianych umiejętności komunikacyjnych, 
a więc i społecznych, zmniejsza się poziom lęku, 
a wzrasta wiara we własne możliwości.

Źródło:

Dziecko z niepełnosprawnością

Metoda Dobrego Startu.

Charakterystyka:

Metoda powstała na bazie francuskiej wersji programu

„Bon Depart” z początku lat 40. XX wieku. Polską odmianę stworzyła prof. Marta Bogdanowicz, wprowadzając ujednolicony układ ćwiczeń, nową formę i nowe zestawy wzorów opartych na polskich piosenkach dziecięcych i ludowych.

Zajęcia mają zawsze stały układ i obejmują:

• zajęcia wprowadzające, scalające grupę, przygotowujące

do tematu piosenki, pobudzające koncentrację,

• zajęcia właściwe, które obejmują ćwiczenia ruchowe (zabawa związana z treścią piosenki obejmująca głównie motorykę dużą), ćwiczenia ruchowo-słuchowe (z piosenką, np. wystukiwanie rytmu piosenki na woreczkach 
z grochem), ćwiczenia ruchowo-słuchowo-wzrokowe (odtwarzanie ruchem wzoru graficznego w rytm śpiewanej piosenki – od wodzenia palcem po dużym wzorze do pisania go w liniaturze),

• zajęcia końcowe – dające odpoczynek, relaks.

Problemy, zaburzenia

Metoda skierowana była głównie dla dzieci

z trudnościami w nauce, z tzw. grupy „ryzyka dysleksji”,

z powodzeniem wykorzystywano ją również w pracy z dziećmi

z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim. Profilaktycznie wykorzystywana jest w przedszkolach jako metoda wspierająca naukę czytania, pisania. Metoda została również dostosowana do pracy z dziećmi ze spektrum autyzmu.

 

Jak przebiega terapia:

Zajęcia odbywają się najczęściej raz w tygodniu, trwają przeciętnie około 30 minut. Obejmują zazwyczaj grupę 3-4 dzieci, przy czym wskazane jest,aby każde dziecko mogło być wspomagane przez inną osobę.Zauważa się wzrost sprawności motorycznej związanej zwłaszcza z płynnością ruchów,polepszenie orientacji w schemacie własnego ciała,polepszenie funkcji poznawczych, wzrost poziomu odtwarzania wzorów graficznych i rytmu, polepszenie koncentracji uwagi i pamięci, pozytywne zmiany w zakresie mowy i śpiewu, wzrost umiejętności społecznych  
(M. Bogdanowicz).
Źródło:
Dziecko z niepełnosprawnością

Terapia behawioralna.

Terapia behawioralna inaczej Stosowana Analiza Zachowania

 jest uznawana za jedną z najbardziej skutecznych metod pracy 

z dziećmi z całościowymi zaburzeniami rozwoju, w tym dziecka z autyzmem.

„ABA” (Applied Behavioral Analysist) oznacza Stosowaną Analizę Zachowania. 

ABA jest zestawem praw, które stanowią podstawę
 dla wielu procedur behawioralnych. Stosowana analiza zachowania
jest oparta na teorii uczenia się i teorii dotyczącej zachowania.

Stosowana analiza zachowania wykorzystuje prawa uczenia się w procesie terapii 

w celu rozwoju zachowań pożądanych. Wykorzystuje także prawa
rządzące zachowaniem w celu redukcji zachowań niepożądanych,
które mogą być szkodliwe dla dziecka, 

i które nie sprzyjają procesom uczenia się 

(nabywania nowych umiejętności poznawczych i społecznych).

Gdy dziecko przejawia lęk,wydaje się nam,że to minie z wiekiem.

Lecz kiedy lęk jest intensywny i przeszkadza nam w codziennym życiu,

bardzo ważne jest, by uzyskać  pomoc.

Czym jest terapia poznawczo-behawioralna?

 Terapia poznawczo-behawioralna bazuje na założeniu,

że to,co myślimy i jak działamy ma wpływ na to,jak się czujemy.

Niechciany gość w mojej głowie

Dla dzieci z zaburzeniami lękowymi proces terapii zaczyna się 

od pomocy zarówno dzieciom jak i  rodzicom.

Cele terapii

Podstawowym celem terapeutycznym jest kształtowanie u dziecka 

jak największej ilości zachowań adaptacyjnych, które rozwiną jego niezależność 

i umożliwią mu efektywne funkcjonowanie w środowisku.

Również zmniejszenie zachowań zakłócających proces nauki 

oraz utrzymanie efektów w terapii w czasie.

/oprac. B. Ignaczewska/

Dla kogo?
Psychoterapia poznawczo-behawioralna skierowana jest
 dla osób z całościowymi zaburzeniami rozwoju -

autyzmem i Zespołem Aspergera. 
Terapia indywidualna obejmuje również następujące problemy:

• zaburzenia lękowe (np. napady paniki, fobie)
• zaburzenia obsesyjno-kompulsywne
• trudności w radzeniu sobie z emocjami
• trening zastępowania agresji, wybuchy złości
•  trudności w sytuacjach społecznych
• zaburzenia nastroju (np. depresja, obniżony nastrój)

źródło:

szczęsliwe dzieci.pl 

centrum-poznawcze.pl 

 Centrum Terapii Behawioralnej

autyzm.krakow.pl