Jak rozmawiać z nauczycielem? Trening umiejętności społecznych - filmy m...

Negatywne emocje - jak lepiej sobie z nimi radzić? Sebastian Mroczek

Jak zakończyć rozmowę? Trening umiejętności społecznych - filmy modelowe

Jak trzymać się tematu rozmowy? Trening umiejętności społecznych - filmy...

Emocje dzieci.

Każdy czas w rozwoju dziecka ma swoje typowe zachowania, 

co oczywiście nie znaczy, że wszystkie dzieci w tym samym wieku
 zachowują się tak samo  i przeżywają emocje w podobny sposób.
Można jednak wyróżnić w życiu dzieci okresy spokoju i harmonii,
które są poprzeplatane okresami żywiołowości i niepokoju. 

Zachowania dzieci, które często są dla rodziców sporym wyzwaniem, 

mają swoje źródła w emocjach. Te z kolei dzieci w różnym wieku
przeżywają nieco inaczej. 

Okres wczesnoszkolny - to okres 6/7 - 10-12 roku życia 

 Jest to czas dużych zmian w życiu dziecka. Zaczyna ono funkcjonować w nowym środowisku społecznym, ma codzienne obowiązki, pokonuje duże trudności, musi sprostać większym wymaganiom. Osiąga przy tym odpowiedni poziom rozwoju intelektualnego i emocjonalnego, który wyznacza jego dojrzałość szkolną.
Nauka pobudza jego emocje związane z aktywnością poznawczą,
a sukcesy szkolne stają się przyczyną  przeżyć uczuciowych.
Dziecko nawiązuje przy tymliczne więzi emocjonalne z rówieśnikami i nauczycielami.

 Dzieci w tym okresie życia są niezwykle aktywne i ruchliwe. 

Jeśli w procesie wychowawczym aktywność ta
jest dobrze zorganizowana, to dziecko przejawia pozytywny nastrój,
 ma dobre samopoczucie i jest zrównoważone.

 Jeśli natomiast podejmowane są działania mające na celu
zahamowanie dziecięcej aktywności, wówczas u naszej pociechy
zaczyna dominować negatywne samopoczucie i zły nastrój. 

Dziecko często zachowuje się wówczas w sposób nieakceptowany przez otoczenie, 

co z kolei powoduje u niego jeszcze większy wzrost negatywnych emocji. 

Jest ono niezadowolone samo z siebie, że nie spełnia społecznych oczekiwań.

W wieku wczesnoszkolnym dochodzi także 
do pierwszego kryzysu autorytetu rodziców.

Pierwszym środowiskiem, które uczy dziecko zasad moralności 

i współżycia społecznego jest jednak rodzina.
 To z domu rodzinnego dziecko,

z reguły wynosi system przyjętych wartości. 

Poprzez kontakty z rodzicami i rodzeństwem dziecko uczy się 

nawiązywać więzi emocjonalne. Poznaje zasady zachowania, 

odpowiedzialność, obowiązkowość. Wie, co to szacunek do innych, do pracy, 

do wiedzy. Poprzez rodzinne oddziaływania zostaje dziecku przekazana 

kultura i tradycja oraz zaspokajane są podstawowe potrzeby emocjonalne.

Ważne, aby rodzina stanęła na wysokości zadania. Kształtowanie młodego człowieka 

jest trudne i odpowiedzialne, a błędy ciężko naprawić. 

Emocje to niezwykle subtelna i delikatna część osobowości dziecka,

 które łatwo zranić, skrzywdzić lub wystraszyć. Dorośli powinni o tym pamiętać.

źródło:

rodzinny-krakow.pl 

Emocje u dzieci.

 Emocje po prostu są, nie są ani dobre, ani złe. Dla uproszenia można powiedzieć, 

że są pozytywne lub negatywne, wygodne lub niewygodne w przeżywaniu. 

Ważne jednak, że są i że wszystkie są potrzebne. Stanowią informację, 

są naturalną reakcją na zaspokojenie czy brak zaspokojenia określonych potrzeb. 

A ich pojawienie się stanowi impuls do określonego zachowania.

 Działamy więc (upraszczając) według schematu: 

potrzeba – zaspokojenie (lub jego brak) – emocja – zachowanie.

Jak wspierać dziecko?

Aby pomóc dziecku w radzeniu sobie z emocjami, 

rodzic powinien przede wszystkim zaopiekować się sobą

 (tj. uświadomić sobie własne emocje, dać prawo do ich wyrażania, 

a także popełniania błędów i wyciągania wniosków), 

ponieważ spoczywa na nim podwójna odpowiedzialność: 

• po pierwsze pomagania dziecku w radzeniu sobie z jego emocjami,
• po drugie dbania o własną kondycję emocjonalną, ponieważ jeśli ją zaniedba,nie będzie w stanie skutecznie wspierać swojego dziecka
•  stworzenie bezpiecznej,wspierającej relacji z dzieckiem 
• Nauka rozróżniania/nazywania własnych emocji. 
• Dziecko uczy się przez naśladowanie. To, w jaki sposób twoje dziecko 
• będzie radziło sobie z przeżywanymi emocjami, zależy w dużej mierze od tego,  jak ty zachowujesz się np. pod wpływem stresu. Zamiast wymagać od dziecka,  żeby umiało konstruktywnie poradzić sobie z własnymi emocjami- zacznij wymagać najpierw od siebie
  
  
  Pokaż dziecku, żeby nie bać się emocji. Ważny punkt, z którym my rodzice i opiekunowie mamy duży problem. Boimy się złości naszych dzieci, przeraża nas ich frustracja, przytłacza ich smutek. Niektórzy rodzice w tej kwestii doszli już niemal do perfekcji- nauczyli się robić wszystko, żeby tylko ich dziecko nie musiało mierzyć się z trudnymi emocjami. Jednak postępując w ten sposób ograbiamy nasze pociechy z części ich własnej emocjonalności i cennego życiowego doświadczenia- umiejętności radzenia sobie z własną złością czy frustracją.
  Jako rodzić staraj się słuchać dziecka z empatią. Nie przerywaj, pozwól mu się wypowiedzieć. Samo w sobie ma to działanie uspokajające. Kiedy dziecko może zwerbalizować uczucia, nieco się rozluźnia.
  

• źródło:
  dzieci są ważne 
  edukowisko
  dzieci rosną 
   juniorowo

Kryteria diagnostyczne w kontekście autyzmu.ICD-10.

Istnieją trzy kryteria rozpoznania autyzmu w ICD 10.

A. Nieprawidłowy lub upośledzony rozwój wyraźnie widoczny przed 3 rokiem życia 

w co najmniej jednym z następujących obszarów:

1. Rozumienie i ekspresja językowa używane w społecznym porozumiewaniu się,
2. Rozwój wybiórczego przywiązania społecznego lub wzajemnych interakcji społecznych
3. Zabawa funkcjonalna lub symboliczna.

B. Łącznie musi wystąpić co najmniej sześć objawów spośród wymienionych w punktach 1, 2 i 3, przy czym co najmniej dwa z punktu 1 i po co najmniej jednym z punktów 2 i 3:

1. Jakościowe nieprawidłowości wzajemnych interakcji społecznych,
manifestujące się w co najmniej dwóch z następujących obszarów:

1. niedostateczne wykorzystywanie kontaktu wzrokowego, wyrazu twarzy, postawy ciała i gestów do odpowiedniego regulowania interakcji społecznych,
2. niedostateczny (adekwatnie do wieku umysłowego i pomimo licznych okazji) rozwój związków rówieśniczych, obejmujących wzajemne współdzielenie zainteresowań, aktywności i emocji,
3. brak odwzajemniania społeczno-emocjonalnego, przejawiający się upośledzeniem lub odmiennością reagowania na emocje innych osób; lub brak modulowania zachowania odpowiednio do społecznego kontekstu; lub słaba integracja zachowań społecznych, emocjonalnych i komunikacyjnych,
4. brak spontanicznej potrzeby dzielenia z innymi osobami radości, zainteresowań lub osiągnięć (np. brak pokazywania, przynoszenia lub wskazywania innym ludziom przedmiotów osobistego zainteresowania).

2. Jakościowe nieprawidłowości w porozumiewaniu się, manifestujące się w co najmniej jednym z następujących obszarów:

1. opóźnienie lub całkowity brak rozwoju języka mówionego, które nie wiążą się z próbą kompensowania za pomocą gestów lub mimiki jako alternatywnego sposobu porozumiewania się (często poprzedzane przez brak komunikatywnego gaworzenia),
2. względny niedostatek inicjatyw i wytrwałości w podejmowaniu wymiany konwersacyjnej (na jakimkolwiek występującym poziomie umiejętności językowych), w której zachodzą zwrotne reakcje na komunikaty innej osoby,
3. stereotypowe i powtarzające się, idiosynkratyczne wykorzystywanie słów i wyrażeń,
4. brak spontanicznej różnorodności zabawy w udawanie (,,na niby”) lub zabawy naśladującej role społeczne.

3. Ograniczone, powtarzające się i stereotypowe wzorce zachowania, zainteresowań i aktywności przejawiane w co najmniej jednym z następujących obszarów:

1. pochłonięcie jednym lub liczniejszymi stereotypowymi zainteresowaniami o nieprawidłowej treści i zogniskowaniu, lub jednym lub więcej zainteresowaniami nieprawidłowymi z powodu swej intensywności i ograniczenia, a nie z powodu treści i zogniskowania,
2. wyraziście kompulsywne przywiązanie do specyficznych, niefunkcjonalnych czynności rutynowych i zrytualizowanych,
3. stereotypowe i powtarzające się manieryzmy ruchowe, obejmujące stukanie bądź kręcenie palcami; lub złożone ruchy całego ciała,
4. koncentracja na cząstkowych lub niefunkcjonalnych właściwościach przedmiotów służących do zabawy (jak np. ich zapach, odczuwanie powierzchni, powodowanego hałasu lub wibracji).

C. Obrazu klinicznego nie można wyjaśnić innymi objawami całościowych zaburzeń rozwojowych, specyficznymi rozwojowymi zaburzeniami rozumienia języka z wtórnymi trudnościami społeczno-emocjonalnymi, reaktywnymi zaburzeniami przywiązania ani zaburzeniem selektywności przywiązania, upośledzeniem umysłowym z pewnymi cechami zaburzeń emocji i zachowania, schizofrenią o niezwykle wczesnym początku, ani zespołem Retta.

źródło:

polski autyzm 

Minuscule Valley Of The Lost Ants - Special Load (Excerpt)

MI02 B01 pureedepois VF

Minuscule - Go blue go! / Allez les bleus! (Season 2)

Minuscule - Rascals! / Canailles! (Season 2)

Minuscule Valley Of The Lost Ants - The Sugar Box (Excerpt)

Minuscule - Ladybugland / Cocciland (Season 2)

Minuscule

Minuscule Valley Of The Lost Ants - Bum In The Road (Excerpt)

Minuscule - Best Of Ladybug / Best Of Coccinelle

Minusculo - Azotado por el viento

Miniscule Insect High Velocity

Emocje.Minuscule.

Minuscule.

Minuscule.

Emocje.Minuscule.

Minusculo - ¡Jesus!

Minusculo - Una nuez dura de pelar

Emocje.Minuscule - Cigale Do Brazil.

Emocje.Minusculo - La manzana del amor

Minuscule.

Emocje.Miniscule Insect High Velocity

Emocje.Minusculo - La Oruga XXL

Emocje.Minuscule - Valentine's Day.

Emocje.Minuscule - Pea Supper.

Emocje.Minuscule.

Emocje.Minuscules

Emocje.Minusculo.

Emocje.Minusculo - Una Historia de amor

Emocje.Minuscule.

Emocje.Minuscule - Romeo & Antiet.

Emocje.Minuscule - Night of the mandibles.

Emocje.Minusculo - Narciso.

Emocje.Miniscule.

Emocje.Miniscule - Picnic.

Grupy wsparcia dla rodziców dzieci autystycznych.

Rodzice dzieci ze spektrum autyzmu, ze względu na szczególnie 

trudną sytuację, jaką jest permanentny stan specyficznych trudności dziecka, 

są narażeni na ciągły stres. Bycie więc rodzicem dziecka z taką niepełnosprawnością 

jest szczególnym wyzwaniem, któremu niejednokrotnie trudno sprostać. 

Stąd też istotne jest nie tylko zapewnienie dziecku właściwej edukacji
i terapii, ale równie ważne jest zadbanie przez rodzica
o siebie i swoje potrzeby. Jest wiele placówek oferujących
różnorakie formy edukacji i terapii dla osób z autyzmem,

natomiast tylko niektóre z nich oferują pomoc całej rodzinie.

 Pojawienie się dziecka zawsze stawia rodziców w obliczu wielu wyzwań, 

a niekiedy i trudności. Problemy i wiążący się z nimi stres są wpisane w wychowanie. 

Pojawiają się wówczas również obawy o przyszłość –  swoją i dziecka. 

W niemal każdej rodzinie są one naturalne. Przeżywają je także rodzice dzieci 

z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. Jednak istnieje szereg trudności 

odmiennych od tych, których doświadczają inni rodzice.

Rodzice dzieci z ASD zmagają się ze specyficznymi trudnościami, 

które trudno zrozumieć innym. Stąd tak duża potrzeba spotkań z osobami,

 które są w stanie prawdziwie pojąć ich świat.  

Zebranie grona osób z podobnymi problemami 

to nie tylko poczucie identyfikacji z nimi. 

To czas, kiedy rodzice mogą być autentyczni i szczerzy. 

Nie muszą niczego udawać ani chować swoich emocji, mogą zacząć dzielić się nimi.

Podczas spotkań grupy wsparcia rodzice – w towarzystwie psychologa 

– mogą rozmawiać o codziennych trudnościach, z którymi się zmagają. 

Mogą opowiedzieć o swojej frustracji i poczuciu niemocy, 

a na pewno będzie to wysłuchane i – co więcej – zrozumiane. 

Podczas takich spotkań rodzice często wymieniają się 

zdobytymi kontaktami do specjalistów, posiadanymi pomocami i książkami. 

Nawiązują też nowe znajomości, które często przeradzają się
w długotrwałe przyjaźnie.Dodatkowo obecność specjalisty sprawia,
że mogą poszerzać swoją wiedzę dotyczącą postępowania z dzieckiem
 i swoich umiejętności wychowawczych. Zachowania dzieci są wówczas
wnikliwie analizowane, a psycholog pomaga znaleźć możliwe rozwiązania
 i sposoby postępowania. Często korzystają z nich nie tylko rodzice,
którzy zgłosili konkretną trudność.Grupy wsparcia pomagają rodzicom,
 zwłaszcza w początkowym okresie, radzić sobie z własnymi emocjami 
dotyczącymi trudności dziecka, zmniejszać poziom stresu oraz uczyć się, 

w jaki sposób zaakceptować dziecko takim, jakie jest.

źródło:

centrum-autyzmu
spektrum autyzmu 

Literatura.Relacje osób z autyzmem i ich rodziców.

Amenta III A. Ch.: Krzyś jest wyjątkowy. Dla dzieci z autyzmem, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2005
• Barnett K., Błysk. Opowieść o wychowaniu, geniuszy i autyzmie, Wydawnictwo Bukowy Las, Wrocław 2014
• Borkowska A., Grotowska B.: Codzienność dziecka z Zespołem Aspergera okiem rodzica i terapeuty, Wydawnictwo HARMONIA , Gdańsk 2012 r.
• Brauns A.: Barwne cienie i nietoperze. Życie w autystycznym świecie, MEDIA RODZINA, Poznań 2009
• Cholewa-Selo A.: Oswoić świat. Świat Książki, Warszawa 2003.
• Clairborne Park C.: Oblężenie. Rodzinna wyprawa w świat dziecka autystycznego. Wydawnictwo Literackie, Warszawa 2003.
• Copeland J.: Z miłości do Ani. Fundacja „Synapsis, Warszawa 1995.
• Florance Ch., Gazzaniga M.: Siła miłości, Świat Książki, Warszawa 2006.
• Gagelmann H.: Kaj znów się śmieje. Iskry, Warszawa 1988.
• Grandin T.: Myślenie obrazami, Fraszka Edukacyjna we współpracy z Fundacją SYNAPSIS, Warszawa 2006.
• Grandin T., Scariano M. M.: Byłam dzieckiem autystycznym. Wydawnictwo Naukowe PWN, Wrocław 1995.
• Jackson L.: Świry, dziwadła i Zespół Aspergera, Wydawnictwo Fraszka Edukacyjna we współpracy z Fundacją  SYNAPSIS, Warszawa 2005.
• Janssen K.: Mój brat jak huragan, Novus Orbis, Sopot 2007
• Jaworska M.: Syndrom czerwonej hulajnogi, Wydawnictwo Prószyński i S-ka, Warszawa 2013
• Kaufman B. N.: Przebudzenie naszego syna. Zwycięstwo miłości nad chorobą., Fundacja „Synapsis”, Warszawa 1994
• Kaufman B. N.: Uwierzyć w cud. Fundacja „Synapsis”, Warszawa 1995.
• Lewis C.: Rex, Polwen Polskie Wydawnictwo Encyklopedyczne, Radom 2009
• Maciarz A., Biadasiewicz M.: Dziecko autystyczne z zespołem Aspergera. Studium przypadku Oficyna Wydawnicza„Impuls”, Kraków 2000.
• Maciarz A., Biadasiewicz M.: Dziecko autystyczne z zespołem Aspergera. Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2005,wyd. II
• Pióro B., Czy kochasz małego misia? O wychowaniu dziecka z zespołem Aspergera, , Oficyna Wydawnicza IMPULS,Kraków 2012
• Radomska R.: Autyzm bez łez. Historia przywracania naszej córki światu, Wydawnictwo Instytutu Teologicznego Księży Misjonarzy, Kraków 2013
• Robinson J. E.: Patrz mi w oczy. Moje życie z Zespołem Aspergera, Wydawnictwo Finansowe LINIA, Warszawa 2013
• Robinson J. E.: Wychowujemy Misiaka. Ojca i syna przygody z aspergerem, pociągami,  traktorami i materiałami wybuchowymi, Wydawnictwo Finansowe LINIA, Warszawa 2014
• Schmidt P.: Kaktus na walentynki czyli miłość Aspergerowca, Wydawnictwo Fraszka Edukacyjna, Warszawa 2014
• Szymańska A., Wychowanie? Da się zrobić, Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., Warszawa 2014
• Tammet D., Urodziłem się pewnego błękitnego dnia. Pamiętniki nadzwyczajnego umysłu z Zespołem Aspergera, Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2010
• Teluk-Lenkiewicz A.: Nie każdy jest Rain Manem, Wydawnictwo Fraszka Edukacyjna, Warszawa 2010
• Wesołowska M.: Pomóż mi opanować strach przed światem. Wydawnictwo Studio X, Warszawa 2002
• Wiliams D.: Nikt nigdzie, Wydawnictwo Fraszka Edukacyjna we współpracy z Fundacją SYNAPSIS, Warszawa 2005
• Zalewski G.: Inne, ale nie gorsze. O dzieciach z autyzmem opowiadają rodzice, Wydawnictwo Finansowe LINIA, Warszawa 2012
• Zawiślak B.: Dziecko autystyczne. Prawdziwa opowieść o Maciusiu, Oficyna Wydawnicza IMPULS, Kraków 2012
• Zőller D.: Gdybym mógł z wami rozmawiać..., Fundacja SYNAPSIS, Warszawa 1995

Autyzm. Nie tylko dziecko. Rozmowa o rodzinie

Co znaczy JiM dla dzieci z autyzmem?

Autyzm. Rodzice pytają jak tłumaczyć autyzm

Autyzm. Rodzice pytają - seksualność osób ze spektrum

Żyć z Aspergerem

Konferencja - cz. III - Autyzm Choroby Jelitowe

Autyzm - cz II złożona choroba - złożone leczenie

Autyzm - cz. 1 Epidemia autyzmu

Autyzm - cz. V Detoksyfikacja wątroby

Autyzm konferencja - cz. IV Toksyny jelitowe

             

Konferencja - cz. III - Autyzm Choroby Jelitowe

                 

POZNAJ AUTYZM "Szczęściarze"

     

Autyzm. Poznaj, zanim ocenisz - Fundacja JiM

Jedno pytanie, które zmieni twoje myślenie

Dlaczego dzieci są niegrzeczne - Pozytywna Dyscyplina

Dziecko z autyzmem w szkole. Cześć II

             

Autyzm. Chcemy być sobą!

                 

Jak myślą ludzie z autyzmem? - Jordan B Peterson

                    

Porady dla rodziców dzieci z autyzmem, z. Aspergera - mgr A. Dyrda psyc...

                    

Pomoc dla rodziców dzieci z autyzmem oraz z. Aspergera - Klinika PsychoM...

Zespół Aspergera.

Zespół Aspergera jest zaburzeniem neurorozwojowym o ważnej podstawie genetycznej,w której uszkodzone są struktury mózgu.

Obejrzyj film: klik: Co nas spina? 

To co musimy wiedzieć, to że autyzm jest bardzo szerokim spektrum zaburzeń. 

Od autyzmu wysokofunkcjonującego - zespołu Aspergera, 

gdzie na pierwszy rzut oka możemy nie zauważyć 
żadnych różnic w funkcjonowaniu, aż po autyzm niskofunkcjonujący, 
gdzie pojawiają się zaburzenia mowy 

(0koło 20% dzieci z rozpoznaniem autyzmu w ogóle nie mówi, kiedyś sądzono, 

że nawet 50%), zachowania destrukcyjne czy autodestrukcyjne.

Także nie ma czegoś takiego jak jeden autyzm i nie można wyciągać wniosków 

o autyzmie na podstawie jednego zaobserwowanego przypadku.

Zespół Aspergera charakteryzuje się znacznym 

i długotrwałym upośledzeniem funkcjonowania społecznego,

 kontaktów z innymi ludźmi, interakcji z otoczeniem, 

co nieuchronnie niesie ze sobą wykluczenie, izolację i samotność. 

Specyficzny dla chorych na zespół Aspergera jest fakt, 

że choć odczuwają oni emocje równie silne jak wszyscy inni,

 nie potrafią ich odczytywać, ani łączyć reakcji emocjonalnych z odczuciami 

 (nie wiedzą, że płacz oznacza cierpienie, a śmiech radość).

 Bywają zatem błędnie oceniani jako pozbawieni uczuć wyższych. 

Objawy tego zaburzenia mogą mieć różne nasilenie -od prawie niewidocznych,  aż do skrajnie nasilonych, uniemożliwiających normalne życie, pracę i zmuszających do przewlekłego leczenia. Stopień upośledzenia silnie zależy od środowiska, 
w jakim wychowało się dziecko, sposobów terapii, motywacji. 

Objawy nasilają się zwykle w okresie dojrzewania 

i są wówczas najbardziej typowe,

z biegiem rozwoju i kształtowania się indywidualnych cech

mogą ulegać modyfikacji,często zaciemniając obraz zaburzenia,

dlatego rozpoznanie w dorosłym wieku jest trudniejsze.

źródło:

blogojciec 

piękno umysłu

moja psychologia

Co nas spina: Jak się żyje z zespołem Aspergera?

                       

Dlaczego do logopedy?Wpływ zaburzeń mowy na trudności w nauce.

Rozwój całego systemu artykulacyjnego dziecka powinien zakończyć się 
w wieku 6 lat.Rozwój mowy każdego dziecka przebiega jednak różnie.  

 

 Dlaczego? 

Zależy on bowiem od czynników wewnętrznych,

 na które nie ma się wpływu i czynników zewnętrznych. 

 Na te pierwsze składają się zarówno uwarunkowania genetyczne,

 specyficzne cechy i właściwości organizmu. 

 Dla właściwego kształtowania i rozwoju mowy konieczne jest

 zatem prawidłowe funkcjonowanie:  

*aparatu artykulacyjnego (wargi, język, podniebienie, policzki, uzębienie);

 *aparatu fonacyjnego (krtań, gardło, jama nosowa);

 * oddechowego (płuca, oskrzela, tchawica);

 * ośrodkowego układu nerwowego;  

* narządu słuchu w tym słuchu fonematycznego;

 * odpowiedniego poziomu rozwoju umysłowego i emocjonalnego;

 *  dobrego stanu fizycznego dziecka.

 Związek zaburzeń mowy z trudnościami w nauce

 ma charakter dwustronny.

 Z jednej strony zaburzenia mowy przyczyniają się

 do powstania trudności w nauce,

 z drugiej strony przedłużające się niepowodzenia w nauce

 powodują  zaburzenia mowy, np. jąkanie.

 Istniejące u dziecka zaburzenie mowy może mieć

 ujemny wpływ na jego rozwój,

Jak uzyskać orzeczenie o kształceniu specjalnym?

Kształceniem specjalnym 

obejmuje się uczniów, którzy ze względu na swoją niepełnosprawność 

wymagają stosowania specjalnych metod pracy oraz specjalnej organizacji nauki 

– też uczniów autystycznych. Wydawane jest ono dla dzieci objętych już

 nauczaniem przedszkolnym i szkolnym – a zatem dzieci powyżej 3 roku życia.

 Żeby uzyskać orzeczenie:

należy złożyć wniosek na druku poradni i oczekiwać na zaproszenie zespołu. 

Dziecko jest diagnozowane przez psychologa, pedagoga, lekarza 

oraz innych specjalistów – skład jest zależny od rodzaju niepełnosprawności dziecka.  

W przypadku uwzględnienia wniosku zespół wydaje orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego. W orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego określa się zalecaną formę kształcenia specjalnego: w przedszkolu lub szkole ogólnodostępnej, szkole integracyjnej lub oddziale integracyjnym, 

szkole specjalnej lub oddziale specjalnym albo ośrodku szkolno – wychowawczym. 

 Jest tam również opis dysfunkcji dziecka i zalecenia terapeutyczne.

 Wydanie orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego odbywa się zawsze 

na wniosek rodziców/ prawnych opiekunów lub dorosłego ucznia. 

Placówka edukacyjna nie może wystąpić z wnioskiem 

o wydanie orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego.

Dokumenty potrzebne do uzyskania orzeczenia:

• zaświadczenie od lekarza specjalisty potwierdzające niepełnosprawność/zaburzenie,
• opinie o funkcjonowaniu dziecka od nauczycieli z przedszkola/szkoły jeśli dziecko już się uczy,
• opinie logopedy lub innych specjalistów regularnie pracujących z dzieckiem (nie obowiązkowo),
• wypełniony wniosek
• opinię wychowawcy oraz/lub pedagoga szkolnego/psychologa szkolnego
• opinię specjalistów/terapeutów,jeśli dziecko uczęszczało wcześniej prywatnie na różne terapie

Opinie od specjalistów zawierające dodatkowe informacje są korzystne, 

ponieważ są wskazówkami dla komisji i dzięki nim zapisy w orzeczeniu mogą być jak najbardziej dostosowane do potrzeb dziecka. Mogą być również podstawą do odwołania np. kiedy zależy nam, żeby dziecko miało w szkole nauczyciela wspomagającego (tzw. terapeutę cienia),

a komisja nie uwzględniła tego zapisu w orzeczeniu – mamy podstawę do odwołania.

Warto pamiętać, że lekarz może w zaświadczeniu wpisać dodatkowe informacje

 o dziecku i jego potrzebach, wynikających z niepełnosprawności, 

które mogą być zaspokojone w placówce edukacyjnej – 

nawet jeżeli nie ma na to miejsca na druku, przygotowanym przez poradnię. 

Zaświadczenie może, ale nie musi być wystawione na dedykowanym druku.

Rodzicom (prawnym opiekunom) ucznia przysługuje prawo
odwołania się od orzeczenia, w terminie 14 dni poczynając od daty jego otrzymania,
do kuratora oświaty właściwego terytorialnie. Odwołania dokonuje się
 za pośrednictwem zespołu, który wydał dane orzeczenie. 

Decyzja kuratora oświaty jest ostateczna.

Po uzyskaniu orzeczenia, jeżeli istnieje taka możliwość w danej gminie, 

możemy zapisać dziecko do szkoły albo przedszkola:

• ogólnodostępnego – najłatwiej uzyskać tam miejsce, jednak jest najmniej przygotowane do pracy z dzieckiem o specjalnych potrzebach edukacyjnych. Dyrektor placówki musi jednak realizować wskazania wymienione w orzeczeniu odnośnie dodatkowych zajęć usprawniających.

•  integracyjnego – zapewniają integrację dzieci z autyzmem z ich zdrowymi rówieśnikami. Klasy są mniej liczne (15-20) osób – w tym kilka osób niepełnosprawnych. W placówce zwykle zatrudnieni są też logopedzi, terapeuci SI, inni specjaliści.

• specjalnego – celem szkoły specjalnej jest przygotowanie do życia w integracji ze społeczeństwem poprzez osiągnięcie możliwie wszechstronnego rozwoju uczniów w dostępnym im za­kresie, a także przygotowanie do wykonywania zawodu. Klasy są malutkie 2-4 osobowe, zajęcia prowadzą wyłącznie specjaliści. Dużym minusem jest brak integracji ze zdrowymi dziećmi.

Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego zawiera:

• nazwę i adres poradni;
• nr dokumentu;
• nazwiska wnioskodawców (rodziców/ opiekunów dziecka);
• nazwiska członków Zespołu Orzekającego;
• dane dziecka;
• adres szkoły, przedszkola, placówki, do której uczęszcza dziecko;
  okres, na jaki wydaje się orzeczenie;
• przyczynę/ przyczyny wydania orzeczenia;
• diagnozę (w tym informacje o możliwościach rozwojowych i potencjale dziecka);
• zalecenia;
• uzasadnienie.

Podstawa prawna: Zał. nr 1 do Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej

 z dnia 14 września 2017 r. w sprawie orzeczeń i opinii wydawanych przez zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych
 (Dz. U. 2017 poz. 1743)

Źródło:  

Wszystko jasne

bioautyzm  

polskiautyzm.pl